Święta Barbara żyła na przełomie III i IV wieku. Według tradycji urodziła się w Nikomedii (Azja Mniejsza – dzisiejsza Turcja). Była córką bogatego poganina imieniem Dioskury. Jej ojciec, chcąc uchronić córkę przed wpływem chrześcijaństwa, zamknął ją w wieży, gdzie miała żyć w odosobnieniu i zajmować się nauką.
Mimo izolacji Barbara zetknęła się z nauką o Jezusie Chrystusie – prawdopodobnie dzięki swoim nauczycielom lub listom od chrześcijan. Zafascynowana Ewangelią, przyjęła chrzest i postanowiła poświęcić swoje życie Bogu.
Gdy ojciec odkrył, że jego córka jest chrześcijanką, wpadł w gniew. Kazał zburzyć część wieży, w której Barbara kazała wybić trzy okna na cześć Trójcy Świętej. Rozwścieczony Dioskury sam zaprowadził córkę przed namiestnika rzymskiego, który nakazał torturowanie Barbary, by zmusić ją do wyrzeczenia się wiary.
Barbara znosiła męki z niezwykłą odwagą i modlitwą. W końcu została skazana na śmierć przez ścięcie mieczem – a katem był jej własny ojciec. Legenda głosi, że zaraz po egzekucji Dioskury został rażony piorunem, co uznano za znak Bożej sprawiedliwości.
Śmierć św. Barbary datuje się około roku 305, w czasie prześladowań chrześcijan za cesarza Dioklecjana.
Kult i znaczenie
Kult św. Barbary bardzo szybko rozprzestrzenił się po całym świecie chrześcijańskim. W średniowieczu należała do tzw. Czternastu Świętych Wspomożycieli – szczególnych orędowników w trudnych chwilach życia i śmierci.
Jej relikwie czczone są m.in. w Toskanii, Kijowie i Rzymie. W ikonografii św. Barbara przedstawiana jest z:
Patronka
Święta Barbara jest patronką górników, hutników, marynarzy, więźniów, żołnierzy i wszystkich narażonych na nagłą śmierć. Jest też patronką dobrej śmierci
Od 1985 roku jest patronką naszej wspólnoty parafialnej, a od 2019 roku jest również patronką Miasta Libiąż.
Jej imię przyzywane jest zwłaszcza w chwilach niebezpieczeństwa. W Polsce kult św. Barbary jest szczególnie żywy na Śląsku, gdzie obchodzi się Barbórkę – 4 grudnia, dzień górniczego święta i uroczystości patronalnych.